VVD-woordvoerder Ton Elias wil dat bedrijven die gedurende drie jaar onverminderd goed hebben gescoord tijdens verschillende inspecties gedurende tenminste twee jaar slechts aan maximaal twee steekproeven per jaar worden onderworpen. Deze ‘inspectievakantie’ moet zo snel mogelijk worden ingevoerd. Volgens Elias kan dat nu ook, omdat ook staatssecretaris Heemskerk (EZ) er wel voor voelt.

Er is nu sprake van teveel toezicht voor ondernemers; van bundeling is geen sprake. Een restauranthouder krijgt ieder jaar meerdere malen controle, van een controleur van de Voedsel en Waren autoriteit, maar ook van de brandweer, de milieudienst, bouw- & woningtoezicht en het gemeentelijk bureau handhaving.

Elias wil naar een benadering van vertrouwen in plaats van wantrouwen. “Natuurlijk moet er controle zijn, zeker als de veiligheid in het geding is, maar we moeten beginnen met vertrouwen geven aan de ondernemer die door de jaren heen bewezen heeft dat hij de boel niet bedondert en z’n zaakjes gewoon iedere keer piekfijn op orde heeft”, stelt Elias. “Uiteraard moet de overheid daarbij gekke Henkie niet zijn en steekproeven toepassen en hard straffen als een bedrijf zich NIET aan de regels houdt. Maar een ondernemer die bewezen heeft te vertrouwen te zijn, moeten we niet twaalf keer per jaar met negen verschillende controlerende instanties lastig vallen.”

In de praktijk blijkt het echter lastig om het gemeentelijke controlewezen te stroomlijnen en te beteugelen. Daarom wil Elias naast de invoering van de inspectievakantie ook een overzicht van de beschikbare instrumenten om gemeenten die op dit terrein voorlopen positief en gemeenten die ter zake in gebreke blijven negatief te prikkelen.

VVD-woordvoerder Ton Elias vindt dat het kabinet actie moet ondernemen tegen gemeenten die alleen op tijd hun facturen betalen als zij een korting van twee procent krijgen. “De overheid heeft een voorbeeldfunctie en moet altijd op tijd betalen. Hiervoor een korting vragen is van de zotte.”

De gemeente Noordenveld betaalt rekeningen alleen binnen twee weken bij een korting van twee procent. Zonder korting wordt pas na zestig dagen betaald. Als reden wordt genoemd dat de gemeente moet bezuinigen.

Elias wees al vele malen op de schade die het bedrijfsleven oploopt door het lakse betaalgedrag van de overheid en vindt dit de wereld op zijn kop. “Geen korting voor op tijd betalen, maar een boete voor te laat betalen! Daarnaast een aantekening in het dossier van de verantwoordelijke ambtenaar, met desnoods ontslag als gevolg. Juist in deze tijd is iedere euro op de rekening van de ondernemer er één – en dit is het simpelste dat kan helpen.”

Hij wil van de ministers van Binnenlandse Zaken en Economische Zaken weten of er meer gemeenten bekend zijn die korting eisen voor het op tijd betalen van facturen en wat zij ondernemen om dit soort praktijken tegen te gaan.

“Het kabinet blijft de zwarte piet over het te laat betalen door de overheid maar in de rondte spelen. Nadat eerst minister van der Hoeven jarenlang niks voor elkaar kreeg en minister Ter Horst sinds april vorig jaar een poging ging wagen, heeft het kabinet nu besloten dat minister Bos mag proberen de overheid op tijd te laten betalen. En al die tijd wachten ondernemers vergeefs op hun geld, wat een ontstellend slome aanpak”, aldus Ton Elias in een reactie op alweer een kabinetsbrief over dit onderwerp van vandaag.

“Officieel moet er binnen dertig dagen zijn betaald. Eind 2008 beloofde Balkenende al dat het kabinet er echt voor zou gaan zorgen. Ik heb er het hele vorige jaar achteraan gezeten. Het laatste levensteken van het kabinet over dit onderwerp dateert alweer van 8 oktober; weer zijn we drie maanden maanden verder en weer wordt gezegd dat ze eind april van dit jaar willen proberen om 90% van alle facturen op tijd te betalen. Hoe vaak kun je beloven dat je iets zult gaan aanpakken?  En waarom niet gewoon 100% op tijd? En hoe zit het met de departementen van Justitie en VROM, waar de helft van de rekeningen blijft liggen? Wanneer gaat dit kabinet hier nou eindelijk eens een keer iets aan dóen in plaats van de Kamer met een kluitje in het riet te sturen”, aldus het liberale Kamerlid dat over deze kwestie vandaag opnieuw vragen zal stellen. Want, zo meent Elias: “het is oneerlijk en onnodig om ondernemers te lang te laten wachten op hun geld, louter omdat er op de ministeries veel te laks gewerkt wordt.”

Zie onderstaande bijlage voor de Kamervragen.

19-01-2010_vervolgvragen_elias_over_slome_betaling_facturen

Het lijkt een beetje een knullig thema, maar het wordt steeds meer een echte liberale kwestie: het gevecht om de koopzondag. En het wordt met de dag gekker. Nou heeft deze week in Waalre een supermarkt een wekelijkse …… sjoelcompetitie bedacht om een evenementenvergunning in de wacht te slepen, opdat ze open kunnen op zondag. Na de Franse Grootmoederdag als feestelijke reden om in Amsterdam open te kunnen zijn voorwaar een nieuw hoogtepunt van inventiviteit!

Want ook anno 2010 is het officieel verboden om op zondag de deur te openen.
Alleen feestdagen of speciale gemeentelijke toerismebepalingen rechtvaardigen uitzonderingen op die regel. Waarmee vervolgens natuurlijk op groteske wijze gesjoemeld wordt, want driekwart van de Nederlanders wil gewoon winkelen op zondag. Maar ja, de Christen-unie kreeg bij de formatie van dit op z’n laatste benen strompelende kabinet ook een kluifje toegeworpen en het kabinet ging de zondagse opening zelfs nog verder inperken.

Wat een onliberale onzin allemaal! Slechts 7% van de Nederlanders (het is allemaal onderzocht) is op religieuze gronden tegen openstelling op zondag. Maar zelfs die 7% wil ik als liberaal graag tegemoet komen: ik leg hen geen strobreed in de weg om desnoods drie keer op zondag naar de kerk te gaan. Maar mag een ander dan gewoon winkelen als-ie daar zin in heeft? Shoppen en een beetje slenteren op zondag is óók zondagsrust. Bovendien regelt ook hier de markt het.

Als mijn liberale voorstel gevolgd zou zijn om het aan de winkelier over te laten of hij of zij op zondag open wil of niet, loopt het heus wel goed. Er is immers geen kledingzaak in Spakenburg, ik heb het al duizend keer gezegd, die zondagmorgen de deuren zal willen openen. Maar het monsterverbond van SP, SGP, Christen-unie, CDA en Partij van de Arbeid knevelt ons vrolijk vast in de opgelegde zondagsrust.

Er wordt van alles en nog wat met de haren bijgesleurd. “Een rustmoment in de week is nodig en nuttig en goed, want anders rennen we zeven dagen in de week als een gek in de rondte en komen we nooit tot rust”, wordt gezegd. Daar zit wat in, alhoewel ik iemand die z’n leven onrustig wil inrichten ook van harte vrij wil laten om dat te doen als-ie daar zin in heeft. Maar oké, een rustpunt is goed voor een individu en daarmee nastrevenswaardig. Vanuit de politiek dan toch hooguit als goedbedoeld advies, zou ik zeggen. En dan nog: laat ieder individu zélf uitmaken waar, hoe en wanneer dat rustpunt valt. Voor mij is dat bij voorkeur een deel van de zaterdag; boodschappen doe ik vaak rond tegen zevenen op vrijdag, heerlijk rustig. En zondagochtend lees ik graag alle kranten van de voorbije week. Wie ben ik om een ander voor te schrijven hoe hij z’n leven indeelt? Ik ga Bas van der Vlies van de SGP toch ook niet verplichten om op woensdag in plaats van zondag naar de kerk te gaan? Het land zou te klein zijn – en terecht. Maar waarom gebeurt het de facto wel andersom?

De smoes is dat werknemers gedwongen worden om op zondag te werken. De feiten zijn dat veel mensen graag een klein baantje willen op zondag en dat niemand die niet wil, verplicht wordt te werken. Zeven dagen per week werken is verboden. Terecht. Maar laat ook hier iedereen vrij op welke dagen er niet gewerkt wordt.

Dit lijkt allemaal gesneden koek. Vergeet dat echter maar. Ook de schijnliberalen van D66 en Groen Links zijn op dit punt niet te vertrouwen. Ze willen het aan de gemeenteraad overlaten of winkels wel of niet op zondag open mogen. Weliswaar tout court en zonder rare bokkesprongen met toerismesmoezen en nepfeestdagen, maar toch. Want als een gemeenteraad in meerderheid uit dezelfde perfide cocktail van links en christelijk bestaat als vandaag in de Kamer, gaat de koopzondag niet door. Slecht voor de consument, vind ik. En zeker ook slecht voor die winkeliers die getroffen worden door een verbod, terwijl een gemeente drie kilometer verderop met een grote VVD ervoor zorgt dat z’n concurrent gewoon open is.

Vrijgeven dus, deze kwestie. Want Nederland verandert en vooral jongeren vragen zich af waar die betuttelende onzin op zondag vandaan komt.

Van vrijwel alle politieke partijen behalve de VVD, luidt het ontluisterende antwoord.

‘Sjoelen nieuw hoogtepunt na Franse grootmoeders?’

VVD-woordvoerder Ton Elias begrijpt niet dat minister Van der Hoeven zich blijft verzetten tegen de koopzondagen, zelfs nu blijkt dat winkeliers steeds vaker gebruik maken van mazen in de wet om toch op zondag open te kunnen zijn.

Elias: “Ik begrijp niet waarom minister van der Hoeven haar hakken in het zand blijft zetten over de koopzondag, want het wordt met de dag gekker. Nou heeft in Waalre weer een supermarkt een wekelijkse sjoelcompetitie bedacht om een evenementenvergunning in de wacht te slepen om open te kunnen op zondag. Na de Franse Grootmoederdag als feestelijke reden om in Amsterdam open te kunnen zijn een nieuw hoogtepunt van inventiviteit!”

De VVD roept de minister vandaag in Kamervragen opnieuw op om de wet zo te wijzigen dat een winkelier zelf kan bepalen om op zondag open te zijn of niet. Elias: “Het publiek wil het graag en het levert werkgelegenheid op. Twee ijzersterke argumenten. Maar dit kabinet luistert hardnekkig slecht: niet naar argumenten en niet naar de Nederlandse consument. Bij verkiezingen dan maar?”

VVD-woordvoerder Ton Elias heeft de minister van Economische Zaken vandaag tijdens een Kamerdebat opgeroepen om kleine bedrijven vrij te stellen van de plicht om een jaarrekening op te stellen.

De VVD is voorstander van zo’n vrijstelling, omdat deze een flinke lastenverlichting voor het bedrijfsleven kan betekenen. Het gaat hierbij om bijvoorbeeld bloemenwinkels, bakkers of andere bedrijven die minder dan tien werknemers hebben en een balanstotaal dat lager is dan een half miljoen euro. Driekwart van de Nederlandse kleine bedrijven valt in deze categorie.